Pis­mo chińskie należy do najtrud­niejszych na świecie. Pewnego razu ktoś postanow­ił je więc uproś­cić, dzię­ki czemu nau­ka tego pis­ma stała się jeszcze trud­niejsza. Ter­az ucząc się tego pis­ma musimy opanować dwa sys­te­my (trady­cyjny i uproszc­zony) zami­ast jed­nego, jak przed refor­mą pisowni.

Dla przykładu:
wyraz „Chiny” zapisany znaka­mi uproszc­zony­mi 中国 i trady­cyjny­mi 中國.

Teo­re­ty­cznie jest tak:

1. W Repub­lice Chińskiej (zwanej pop­u­larnie Tajwanem) uży­wa się znaków tradycyjnych.
2. W Hongkongu i Makau (należą­cych do Chińskiej Repub­li­ki Ludowej) uży­wa się znaków tradycyjnych.
3. Na pozostałym obszarze ChRL (czyli w tzw. Chi­nach Kon­ty­nen­tal­nych) uży­wa się znaków uproszczonych.
4. W Sin­ga­purze uży­wa się znaków uproszc­zonych (od 1976 r.).

Prak­ty­cznie jest tak:

1. Na Tajwanie moż­na bez prob­le­my kupić książ­ki drukowane pis­mem uproszc­zonym (impor­towane z Kontynentu).
2. W Makau, kiedy ktoś chce kupić książkę to najczęś­ciej jedzie do Zhuhaiu, bo tam taniej i wybór znacznie więk­szy. Tak przy­na­jm­niej twierdzi moja zna­jo­ma z Makau :-). Zhuhai to mias­to leżące tuż obok Makau, ale po drugiej stron­ie grani­cy wewnątrz­państ­wowej, czyli w Chi­nach Kontynentalnych.
3. Na Kon­ty­nen­cie uży­wanie znaków trady­cyjnych jest dopuszczalne, w określonych przy­pad­kach, przez ustawę. Przy­pad­ki owe to:

— zabyt­ki,
— nazwiska (jeśli wys­tępu­je oboczność w pisowni),
— kaligrafia, piecząt­ki itp dzieła sztuki,
— inskrypc­je i szyldy w piśmie odręcznym,
— wymo­gi wydawnicze, eduka­cyjne i badawczo-naukowe,
— wyjątkowe sytu­acje określone przez odpowied­ni organ Rady Państwa,

Pon­ad­to pis­mo trady­cyjne moż­na również znaleźć na wiz­ytówkach, szyl­dach drukowanych, infor­ma­c­jach hotelowych itd. Aczkol­wiek niezbyt często.

W Sin­ga­purze – jeszcze nie byłem, więc nie wiem.